ODCINEK 9: Kiedy nasi bliscy tracą samodzielność
Gość Srebrnych Rozmów: Beata Leszczyńska
ODCINEK 9: Kiedy nasi bliscy tracą samodzielność
SREBRNE ROZMOWY
Polskie społeczeństwo będzie za chwilę jednym z najstarszych na świecie. Radykalnie zwiększy się liczba osób w wieku 80+ (w 2015 stanowili 4,1% populacji, w 2050 10,4%) – proces podwójnego starzenia się populacji. Słabość systemu opieki senioralnej wyrasta na jedno z najważniejszych wyzwań na trzecią dekadę XXI wieku. Doświadczenie izolacji, tak odczuwalne podczas pandemii, dla osób starszych może skutkować istotnym pogorszeniem kondycji psychicznej i fizycznej.
- era długowieczności spędzana godnie
- opieka nad seniorem „idąca w parze” z etapami nasilającej się wraz z wiekiem utraty samodzielności
- opieka optymalnie dopasowana do potrzeb samego seniora, rodziny, społeczeństwa
- takie procesy społeczne jak: zmiana roli kobiet, ich aktywność zawodowa, postawy i aspiracje, feminizacja starości, ruchy ludnościowe (migracje do metropolii i zagraniczne), coraz większa liczba osób bezdzietnych wchodzących w wiek senioralny powodują, że rodzina przestanie odgrywać wiodącą rolę w zaspokajaniu potrzeb niesprawnych seniorów – zdolności opiekuńcze rodziny się kurczą
- zmienia się struktura wartości i aspiracji w polskim społeczeństwie oraz intensywność więzi rodzinnych
- całe pokolenie 70+ które już nie mieszka z dziećmi, mogącymi zapewnić opiekę
Raport Nowej Przestrzeni Społecznej pokazuje też inne problemy. Respondenci zostali zapytani o największe trudności, z którymi borykały się placówki przed pandemią. Okazało się, że w świetle tych analiz największe problemy nastręczała realzacja usług związanych z życiem mieszkańców poza placówką oraz ich aktywizacja. Chodzi tu o działania dążące do podnoszenia sprawności, usamodzielnienia, kontaktów z otoczeniem czy wreszcie zaspokojenia potrzeb religijnych i kulturalnych – to właśnie te sfery życia mieszkańców najbardziej ucierpiały w dobie koronawirusa.
Badanie pokazało też niewielkie wykorzystanie technik cyfrowych w badanych placówkach (40% w ogólne z nich nie korzystało), co również może stanowić barierę w kontaktach z otoczeniem, zwłaszcza w czasie pandemii, i czynnik ograniczający jakość życia i wsparcia w ramach tychże instytucji.
